Sikorski Błażej Józef (1701–1772), ksiądz misjonarz, kaznodzieja. Ur. 30 I w archidiecezji gnieźnieńskiej.
Prawdopodobnie w r. 1722 S. wstąpił do prowadzonego przez misjonarzy seminarium archidiecezjalnego w Łowiczu. Poprosiwszy o przyjęcie do Zgromadzenia Misji, przeniósł się w r.n. do seminarium internum (nowicjatu) przy kościele św. Krzyża w Warszawie. Dn. 25 VII 1725 złożył śluby wieczyste. W okresie studiów wyjeżdżał wraz z księżmi na misje w charakterze katechisty i nauczyciela śpiewu kościelnego, m.in. w r. 1724 był w Knyszynie, Krypnie i Wasilkowie na Podlasiu. W r. 1728 otrzymał S. święcenia kapłańskie i przydział do grupy misyjnej przy kościele św. Krzyża. W l.n. był profesorem i ekonomem w Warszawie oraz w różnych seminariach i domach Zgromadzenia w Polsce. W Warszawie przebywał w l. 1728–9, 1734–5 i 1741–7. Brał udział w konwentach domowych misjonarzy warszawskich w marcu 1742 i w listopadzie 1746, kiedy pełnił funkcję sekretarza. Najważniejszym polem działalności S-ego były misje w całej niemal Rzpltej, a także przewodniczenie rekolekcjom zamkniętym dla duchownych i świeckich w domach Zgromadzenia. Jędrzej Kitowicz opisując prowadzoną przez niego misję w kościele Najśw. Marii Panny w Krakowie w marcu 1748 nazwał go «najsłynniejszym misjonarzem za czasów Augusta III».
Dn. 3 IX 1751 odbyła się instalacja S-ego na proboszcza i przełożonego domu misjonarzy w Tykocinie, ufundowanego przez hetmana polnego kor. Jana Klemensa Branickiego. S. opisał tę uroczystość w swojej relacji o domu zgromadzenia w Tykocinie (Origo et praesens status domus Congregationis Missionis ad ecclesiam parochialem Tykocinensem, rkp. w Arch. Księży Misjonarzy na Stradomiu w Kr., sygn. O III 2). W zaniedbanej parafii, do której należało około 4 tys. wiernych z miasta oraz mieszkańcy 29 wsi, S., pracując wraz z sześcioma konfratrami, zaprowadził ład i założył dwa stowarzyszenia: Pań i Panów Miłosierdzia. Otoczył opieką tzw. alumnat – schronisko dla żołnierzy-inwalidów. W parafii założył orkiestrę i sprowadził instrumenty muzyczne. W r. 1757 uporządkował plac wokół kościoła i założył nowy cmentarz parafialny. Przede wszystkim zaś głosił kazania katechizmowe, które przyciągały do Tykocina rzesze słuchaczy. W związku z rekolekcyjno-misyjnym charakterem fundacji, S. wraz z konfratrami przeprowadzał 2–6 tygodniowe misje na Podlasiu. W r. 1760 wrócił do Warszawy, a w r.n. został proboszczem parafii i przełożonym domu w Siemiatyczach, placówki o charakterze podobnym do fundacji w Tykocinie. Członkowie zgromadzenia z Siemiatycz prowadzili misje parafialne w diecezjach: łuckiej, wileńskiej, płockiej i krakowskiej. S. nawiązał i utrzymywał żywe kontakty z przedstawicielami wszystkich wyznań i narodowości zamieszkujących jego parafię, także z Żydami i Niemcami. W księgach parafialnych zachowały się z tego okresu nazwiska konwertytów, zwłaszcza prawosławnych i Żydów. S. prowadził też w Siemiatyczach rekolekcje zamknięte, najczęściej dla duchownych obrządku łacińskiego i unitów. Jako proboszcz przeprowadził remont fasady kościoła parafialnego i wieży, zadbał o ozdobienie wnętrza olejnymi obrazami, sprawił nowe naczynia liturgiczne oraz paramenty. Podobnie jak w Tykocinie, sprowadził instrumenty muzyczne i założył orkiestrę parafialną. W r. 1771 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował przy kościele św. Krzyża i gdzie zmarł 28 IV 1772.
Miedzioryt G. Ch. Kiliana z r. 1751 (S. na ambonie podczas misji w Kościele Mariackim w Kr.), dział rycin B. Jag.: nr 4104; – Borowski E., Działalność Zgromadzenia Misji w Siemiatyczach (1719–1832), „Studia Teolog.” (Białystok, Drohiczyn, Łomża) T. 3: 1985 s. 181–2, 204–14; Catalogue du personnel de la Congrégation de la Mission de 1625 à 1800, Paris 1911 s. 566–7; Giżycki J. M., Księża misjonarze w Siemiatyczach, Śmiłowicach, Orszy i Oświeju, „Roczniki Obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego à Paulo” R. 19: 1913 s. 41; Jarnutowski J., Tykocin, „Bibl. Warsz.” T. 4: 1885 s. 181; Kamocki M., Perboyre J., Mémoires de la Congrégation de la Mission, Paris 1863 I 598–601; Księga Pamiątkowa Zgromadzenia Misji, Kr. 1925 s. 108, 122, 171; Lange K., O dobroczynności, Kr. 1869 s. 8; Schletz A., Działalność Zgromadzenia Misji w Tykocinie na polu oświaty (1769–1864), „Nasza Przeszłość” T. 11: 1960 s. 363–7; Śmidoda F., Misje ludowe dawnej polskiej prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy, „Roczniki obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego à Paulo” R. 41: 1938 s. 74–5; – Kitowicz J., Opis obyczajów za panowania Augusta III, Oprac. R. Pollak, Wr. 1951 s. 120–1; – Arch. Księży Misjonarzy na Stradomiu w Kr.: sygn. O III 2 s. 618, 619 (Historia Congregationis Missionis in Polonia 1651–1806), sygn. R. IV 13 (Liber missionum in Domo Siemiaticensi 1720–1785, 2. cz. rkp.: Liber exercitandorum in Domo Siemiaticensi ab anno 1720), sygn. VI/5 s. 143–147 (Żywoty konfratrów domu warszawskiego 1763–1805), sygn. VI/8 (Wspomnienie o Błażeju Sikorskim pisane w Warszawie 9 maja 1771, luźna karta w teczce); Arch. „Naszej Przeszłości” w Kr.: sygn. 24 ([Chodakowska E.], Domy księży misjonarzy w Polsce zakładane od 1651 do 1832 czyli do kassaty Zgromadzenia na Litwie, rkp.), sygn. 78/2 (Schletz A., Słownik biograficzny Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Polsce 1651–1951, Kr. 1957 II, mszp.); Arch. Parafii św. Krzyża w W.: Księgi parafialne kościoła św. Krzyża w Warszawie z l. 1728–47, 1771–2.
Jan Dukała